biala-wilczyca.idhosting.pl

znalezione https://czambor.pl/wilk-komunikacja.html

znalezione https://wilczyportal.org/2023/07/21/jak-porozumiewaja-sie-wilki/

*Tłumaczenie tekstu.
Pobranego ze strony Holger Morgenroth .

Z czasów, gdy tylko słońce i księżyc dawały nam światło, znałem Cię.Z rozległych i nieprzenikniętych lasów, obserwowałem Cię.Widziałem, jak oswoiłeś ogień i tworzyłeś dziwne, nowe narzędzia.Ze szczytów wzgórz i gór widziałem, jak polowałeś i zazdrościłem ci sukcesów w myślistwie.

Ja jadłem resztki twoich łupów, a Ty zjadałeś część moich zdobyczy.Słuchałem Twoich piosenek i widziałem Twoje cienie tańczące wokół jasnych ogni. W czasie tak dawno temu, że ledwo pamiętam, niektórzy z nas dołączyli do Was, by usiąść z Wami przy ognisku.Dołączyli do Twojego stada, polowali z Tobą, chronili Twoje małe, pomagali Ci, bali się Ciebie i kochali Cię.

I bardzo długo tak żyliśmy razem, bo nasze istoty były bardzo podobne.Dlatego adoptowaliście nasze szczenięta. Wiem, że niektórzy z Was też szanują mnie, dzikusa. Jestem dobrym myśliwym. Ja też Cię szanowałem.Ty też byłeś dobrym myśliwym.Często widziałem Cię, gdy polowałeś z naszymi, które oswoiłeś.

W tamtych czasach wszystkiego było pod dostatkiem.Było Was tylko kilku. Las był ogromny.Wyliśmy w nocy razem z oswojonymi braćmi.Niektórzy powrócili do nas, aby z nami polować. Lecz niektórych z nich pożarliśmy, ponieważ stali się dla nas zbyt obcy.

Mieszkaliśmy razem przez długi, długi czas. To było dobre życie.Czasami kradłem nieco z Twoich zdobyczy, a ty kradłes moje. Pamiętasz, jak Twoja rodzina głodowała, gdy śnieg był wysoki?Jadłeś wtedy to, co my upolowaliśmy.To była nasza gra. I to była nasza wzajemna wina. Niektórzy nazywali to Obietnicą.

Wielu z naszych braci, ale i Ty sam stawałeś się nam coraz bardziej obcy. Kiedyś byliśmy tacy podobni, ale teraz nie poznaję niektórych oswojonych przez Ciebie wilczych braci i niektórych z Was też nie poznaję. Oswoiłes nawet to, co było kiedyś naszą zdobyczą.

Kiedy zaczęłam polować na Twoją oswojoną zdobycz (to były głupie stworzenia na które polowanie nie było już wyzwaniem),bo dzika zdobycz zniknęła, to wtedy zacząłeś polować na mnie i ja nie rozumiem, dlaczego.Kiedy Wasze rodziny stawały się coraz większe i zaczęły ze sobą walczyć, widziałem Wasze wielkie wojny.Zjadłem wrogów, których Ty zabiłeś. Wtedy zacząłeś na mnie jeszcze bardziej polować, choć przecież były dla mnie pokarmem, który Ty sam zabiłeś.

Nas, wolnych i dzikich zostało już niewielu.Zniszczyłeś nasze lasy i zabiłeś wielu z nas.Ale ja nadal poluję i karmię moje ukryte szczeniaczki, jak zawsze to robiłem.Zastanawiam się, czy nasi oswojeni bracia dokonali mądrego wyboru, kiedy się do Ciebie dołączyli.Zapomnieli o Duchu Dziczy.Jest ich tak wielu, ale są mi tacy obcy.Nas, dzikich jest niewielu, ale ja nadal Cię obserwuję, po to, aby Cię unikać.Chyba już od dawna Cię nie poznaję

Ten rok oszalał 12.04.2024 a konwalie już w pełnym rozkwicie, kwitną bzy a w cieplejszych obszarach Polski nawet kasztanowce

Rybnickie kasztany …a do matur 3 tygodnie

Jak fotografować z głową i efekty etycznego fotosafari http://rmikusek.pl/etyka-i-soweczka/

Etyka i sóweczka

W Wielką sobotę , na Wielkanoc i początek kolejnego tygodnia pogoda wybuchła majem i przyniosła temperaturę bliską 25C. UPAŁ – rzekłabym – choć upałem określa się temperaturę od 30 st. C., to trudno nie nazwać tak nawet 25 st. w momencie, w którym piszę o… końcu marca i 1wszym kwietnia.

Oto on – piękny młody wilk, czujny i dobrze zamaskowany.Trudno było go zauważyć, gdyż zlewał się barwą futra z otoczeniem.Ostrożnie zbliżał się do skraju lasu.W oddali widać było światła i słychać było odgłosy jadących samochodów.Droga, jaką widział przed sobą, wydawała mu się, jak wielka, niebezpieczna rzeka pełna wirów i nie do przebycia.Pragnął tylko jednego: pokonać kolejny etap swojej długiej wędrówki.Mozolnie przeszedł już bagna i małe leśne potoki. Ale czy ta niespodziewana przeszkoda, którą właśnie zobaczył, stanowi dla niego zagrożenie?…czy uciekać stąd?… a może poczekać, aż te głosy ucichną?….. i dopiero wtedy przedostać się na drugą stronę….. Wilk długo stał nieruchomo na poboczu drogi.Wciąż niezdecydowany….Wsłuchiwał się w dziwne, obce odgłosy….Bał się, bo wciąż pojawiały się nowe pojazdy, pędzące z przeraźliwą szybkością.Wszystko było takie nowe i nieznane.A jednak nie podjął ryzyka, aby rzucić się do przodu.Wolał wycofać się w gąszcz lasu. Tam było ciszej.Położył się pod krzakami i cierpliwie czekał.Korony drzew i nisko zwisające gałęzie krzewów dawały mu schronienie przed zbliżajacą się burzą. Zaczął padać deszcz.Był bardzo głodny, lecz nie było mu teraz w głowie polowanie.Chciał nadal wędrować i wędrować….. Po 2 godzinach, wciąż niepewny, powrócił w to samo miejsce na pobocze drogi.Zrobiło się ciemno i ruch pojazdów ustępował.Nagle zrobiło się cicho, nie było widać żadnych świateł i wilk wykorzystał tę sprzyjającą okazję.Zdecydował się przeskoczyć wąski rów przy drodze, a następnie kilkoma susami pokonał szosę i stanął po drugiej stronie.Był wreszcie bezpieczny.Odetchnął i obejrzał się za siebie, jakby jeszcze sam nie wierzył, że udało mu się nie pośliznąć na tak mokrej i bardzo śliskiej powierzchni drogi.Lęk ustapił.Przed nim rozpościerał się nowy las. Czuł, że ma jeszcze daleką drogę przed sobą i czyha na niego dużo niebezpieczeństw: obce wilcze terytoria, wiele przeszkód, nieznanych mu dróżek i ruchliwych szos.Lecz było coś silniejszego, co kazało mu iść wciąż do przodu i szukać szczęścia swojego życia.Może jako jedyny z trzech jego braci to właśnie on dotrze do celu i założy rodzinę?Gdzieś tam przecież czeka na niego wybranka i ten własny kawałek lasu. Jego lasu, w którym zamieszka ze swoja wilczycą i w którym pewnego dnia zobaczy swoją gromadkę rozbrykanych szczeniąt !!Życie zacznie się od nowa.Tekst, zdjęcie: Elżbieta Sabasch.

Tragedia

Hmmm …., czasami czuję jakby mnie nie było , jakbym nie była nic warta choćby tego by zapytać czy nie chciałabym tego czy innego, czy mam jakieś plany do wspólnego zrealizowania, albo czy chciałabym cokolwiek i sprawi mi to przyjemność.

Rok temu plany wyjazdowe się rozsypały w proch, iż żeby odpocząć do miasta w którym mieszkam, a nie lubię, wyjechałam w mało oczywiste miejsce, ale chociaż skorzystałam na rehabilitacji kolan. Nie było to spełnienia marzeń ale plusik do zdrowia. – jednym słowem
jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma . Ot mądrość ludowa.

Samotność momentami mnie zabija, i aby nie zwariować wyszukuję takie zajęcia lub prace , które skierują moją uwagę na inne tory, bo inaczej albo bym zwariowała, albo płakała z bezsilności. Myśli mi się kłębią więc łatwiej mi się ogląda filmy niż czyta książki, ale powoli wracam do czytania, które ratowało moją psychikę, kiedy musiałam prowadzić dom mają 2 schorowane osoby na głowie i rzadko mogłam o tym porozmawiać, bo mało kto rozumiał albo chciał zrozumieć. ( syty głodnego za cholerę nie zrozumie) Minął ten czas, a czasami niczym deja vu , znów człowiek sam z własnymi myślami i potrzebami, i znów narasta flustracja. Już było jakieś światełko w tunelu, ale zgasło nim na dobre się rozpaliło, można się pociąć suchą bułką.

Czy ja jakimś cudem jestem z innego świata i nie nie idzie mi się dostosować? – Już dziś widzę iż jak przyjdzie iść na emeryturę i nie będę miała do kogo paszczy otworzyć, go szybko skończy się mój czas na ziemi. Tak się nie da.

By coś wiedzieć lub dowiedzieć się muszę ciągnąć za ozór osoby, które zdawało się się są mi życzliwe. Chyba przestanę być taktowna i czekać jak ktoś sam z siebie coś powie, tylko zrobię się wścibska, dopytująca, by nie ponosić zawodów, bo ktoś mnie nie zapytał, nie powiedział i zostawił to moim domysłom. Koniec z tym, bo wiedząc jakoś wypracuję sobie sposób by odnaleźć niezależność i zadowolenie. Czas to zacząć wprowadzać w życie, bo szkoda życia. Amen

PS to przemyślenia niedzielne

4/03/2024 Niesamowicie wyglądające zjawisko w kształcie spirali uchwycone z Islandii i Grenlandii. Powstało w wyniku zrzutu paliwa z drugiego członu wystrzelonej rakiety Falcon 9 od SpaceX.